Van Halen - Diver Down | PREORDER

Side One:

1. Where Have All the Good Times Gone!
2. Hang ‘Em High
3. Cathedral

Side Two:

1. Secrets
2. Intruder
3. (Oh) Pretty Woman

Side Three:

1. Dancing in the Street
2. Little Guitars (Intro)
3. Little Guitars

Side Four:

1. Big Bad Bill (Is Sweet William Now)
2. The Full Bug
3. Happy Trails

Van Halen gaat los op Diver Down: diverse nummers met onder meer "(Oh) Pretty Woman", "Dancing in the Street" en "Where Have All the Good Times Gone!" De definitieve versie van het album uit 1982: strikt gelimiteerd tot 7500 genummerde exemplaren, Mobile Fidelity's UltraDisc One-Step 180g 45-toeren 2LP boxset speelt met buitengewone openheid. 1/4" / 15 IPS analoge master naar DSD 256 naar analoge console naar draaibank

Van Halens succesvolle trackrecord met covers gaat terug tot hun platina debuut in 1978. De ambitieuze aanpak, die de diversiteit, creativiteit, flair en het plezier van de band laat zien, krijgt op Diver Down meer dan ooit voorrang. Met vijf covers, waarvan er drie radio-klassiekers werden, ontstond het album uit de wens van de band om relevant te blijven en tegelijkertijd even op adem te komen na vier enorm succesvolle platen en hun respectievelijke tournees. Meer dan vier miljoen exemplaren later volstaat het om te zeggen dat Diver Down zijn doel heeft bereikt.

Afkomstig van de originele analoge tapes, geperst bij Fidelity Record Pressing, en strikt De UltraDisc One-Step 180g 45RPM 2LP boxset van Mobile Fidelity, gelimiteerd tot 7500 genummerde exemplaren, presenteert het album uit 1982 in een uitgesproken sound. Alle kenmerken die je associeert met het kenmerkende Van Halen-album – dynamische energie, onderscheidende tonaliteiten, levendige details, zintuiglijk stimulerende directheid, ritmische aanval, speelsheid met een knipoog, midrange punch, smoorverliefdheid – komen naar voren met een meeslepende aanwezigheid en een griezelig realisme.

Diver Down, opgenomen met producer Ted Templeman in slechts 12 dagen in Californië, kan hier worden ervaren met ongeëvenaarde transparantie, balans, definitie en, indien gewenst met je volume-instellingen, concertachtige soliditeit, reikwijdte en decibelniveaus. Mits je systeem de uitdaging aankan, kun je deze versie zo hard zetten als je wilt zonder risico op ruis of schrilheid. Zelfs als je op lagere volumes luistert, zullen de geavanceerde niveaus van scheiding, imaging, soundstaging en volheid je een frisse kijk geven. op een plaat die begon onder de auspiciën van een eenmalige single.

De premium verpakking van deze UD1S-persing past bij zijn verzamelstatus. Verpakt in een luxe slipcase, voorzien van speciale foliegestempelde hoesjes en getrouwe graphics die de pracht van de opname benadrukken. Zowel auditief als visueel is deze heruitgave van de UD1S gemaakt voor kritische luisteraars die zich willen onderdompelen in alles wat met het album te maken heeft, van de door de marine geïnspireerde hoes tot de foto's binnenin, die variëren van een energieke collage tot een panoramische opname van Van Halen die een menigte van tienduizenden mensen in Florida in vervoering brengt.

Het slopende liveschema van de groep – in combinatie met het maken van vier lp's in vier jaar – zette Van Halen ertoe aan om een toevluchtsoord te zoeken, weg van de tournee en de studio. De pauze duurde niet lang. Zanger David Lee Roth dacht dat de band de behoefte van het platenlabel aan nieuwe muziek kon stillen door Martha & the Vandellas' "Dancing in the Street" te interpreteren en en bracht het uit als een 7-inch single. Gitarist Eddie Van Halen, die niet alleen een nummer van een andere artiest wilde kopiëren, maar het juist wilde transformeren, suggereerde Roy Orbisons "(Oh) Pretty Woman" toen hij niet meteen een riff voor het Motown-nummer te pakken kreeg. Zaak gesloten? Niet zo snel.

Toen de vrolijke rit door de Orbison-klassieker de Billboard-hitlijsten bestormde en de Top 15 bereikte, vertelde de kopers van Warner Bros. Van Halen dat er een volledige plaat nodig was om aan de vraag te voldoen. En zo ontstond de losse, diverse sfeer van Diver Down, waarbij de band een breed scala aan invloeden verkende en breedbeeldwensen inwilligde op wat bekendstaat als hun meest zorgeloze set uit hun carrière.

Diver Down is misschien wel het meest bekend om de drie opwindende covers die nog steeds op de FM-radio te horen zijn, maar wat de plaat veel meer maakt dan een snel in elkaar geflanste verzameling losse flodders, is de enorme verscheidenheid aan stijlen die vertegenwoordigd worden – en de allesomvattende optredens van de groep. Om nog maar te zwijgen van de subtiele boodschap. Te weten: de energieke versie van de band van "Where Have All the Good Times Gone!" van de Kinks. is tegelijk een sneer naar de huichelaars die de muziekscene bevolken, en een oproep tot de authenticiteit en vaardigheid die Van Halen in elke gespeelde noot legde. Eveneens scherp is de parodie van het barbershopkwartet op "Happy Trails" een quasi-parodie en de knipogende manier waarop het kwartet lacht met degenen die niet tegen een goede grap kunnen.

Tussen deze nummers bevindt zich een mengelmoes van leuk, uitbundig materiaal. Denk aan de drie opvallende intermezzo's. Geschreven door Roth op een synthesizer en verankerd door Eddie Van Halen die de tremolo-stang van zijn gitaar laat draaien en een blikje Schlitz tegen de snaren wrijft te midden van flinke feedback, roept het dreigende "Intruder" de sfeer op van Van Halens voorganger Fair Warning. Aan de andere kant van het spectrum, in het visionaire "Little Guitars (Intro)", zwaait Eddie Van Halen met een nylonsnarige gitaar en repliceert hij een klassiek geïnspireerde flamencotechniek door snel tremolo-picking de hoge