Linda Ronstadt - Prisoner in Disguise | PREORDER

Side One:

1. Love Is a Rose
2. Hey Mister, That’s Me Up on the Jukebox
3. Roll Um Easy

Side Two:

1. Tracks of My Tears
2. Prisoner in Disguise

Side Three:

1. Heat Wave
2. Many Rivers to Cross
3. The Sweetest Gift

Side Four:

1. You Tell Me That I’m Falling Down
2. I Will Always Love You
3. Silver Blue

Linda Ronstadt verzekert zich van haar positie als de beste vrouwelijke vocaliste van de jaren 70: Prisoner in Disguise bevat covers van "Love Is a Rose" en "I Will Always Love You". Voor het eerst opnieuw uitgebracht op 45 toeren voor het 50-jarig jubileum en Elektra 75: Mobile Fidelity's 180g 45 toeren 2LP-set van 1975 platen speelt met superieure zuiverheid, detail, tonaliteit en definitie. 1/4" / 15 IPS Dolby A analoge master naar DSD 256 naar analoge console naar draaibank.

Als er nog enige twijfel bestond of Linda Ronstadt de beste vrouwelijke vocaliste van de jaren 70 zou worden, was die vraag irrelevant toen ze Prisoner in Disguise in 1975 uitbracht. De zangeres pakt precies op waar ze was gebleven op Heart Like a Wheel en werkt samen met dezelfde perfectionistische producer en veel van dezelfde sessieprofs op een opvolger die in alle opzichten gelijkwaardig is. van haar doorbraak in 1974. De platina-gecertificeerde set vestigde niet alleen de reputatie van Ronstadt als een van de grootste aller tijden. Het bevestigde haar ook als de stem van het decennium, een artiest die door de pers al snel werd bestempeld als "The First Lady of Rock".

Afkomstig van de originele analoge mastertapes, geperst bij Fidelity Record Pressing in Californië, verpakt in een Stoughton gatefoldhoes en heruitgebracht ter ere van Elektra 75, presenteert Mobile Fidelity's genummerde editie van 180 gram 45-toerenplaten 2LP-set het Top 5-album voor het eerst met extra grooveruimte dankzij 45-toerenplaten. Deze speciale 50-jarig jubileumversie speelt met een referentie-kaliber definitie, diepte en dimensionaliteit. De definitieve vinyleditie van Prisoner in Disguise licht eerdere sluiers op die de prachtige zang en het spectaculaire vakmanschap van de 11 nummers belemmerden.

De verhoogde mate van helderheid, aanwezigheid en separatie overtreft zelfs die van Mobile Fidelity's lang uitverkochte 33-toerenplaten heruitgave. De zang – vaak het moeilijkste instrument om getrouw weer te geven – resoneert met een sublieme tonaliteit, openheid en naturalisme. Hier staat praktisch niets in de weg van Ronstadts whippoorwill-uitvoeringen. Haar Een breed scala aan subtiliteiten – vibrato, hikken, rillingen, falsetto fades – komen over met rijke, transparante details. Ze bevestigen waarom Prisoner in Disguise een van haar vier opeenvolgende albums is die een miljoen of meer exemplaren verkocht, waarmee ze de eerste vrouwelijke artiest is die deze prestatie volbracht.

Elk aspect van de plaat onthult hoe en waarom Ronstadt door het glazen plafond brak, niet alleen met commercieel succes en kritisch succes, maar ook door een toen ongekende erkenning te verwerven in de vorm van nationale verhalen in tijdschriften zoals Rolling Stone en Newsweek. In een derde samenwerking met producer Peter Asher wendt Ronstadt haar jarenlange sterke punten aan – interpretatieve covers, rootsmuziek, hartverscheurende ballades – en sluit naadloos aan bij een Hall of Fame-waardige cast. James Taylor, Kenny Edwards, Herb Pedersen, JD Souther, David Grisman en Russ Kunkel behoren tot de elitemuzikanten die mee op reis gaan. David Campbell verzorgt de strijkersarrangementen en dirigeert.

Iedereen werkt aan een gemeenschappelijke en Een verstandig doel: Ronstadts zang in de schijnwerpers zetten, nuanceren en aanvullen. Spelend met een alles-voor-één-mentaliteit, zodat de betekenissen en emoties die ze uit elk nummer haalt de hoofdrol spelen – en met een onbaatzuchtige terughoudendheid die de kern van waarheid en prachtige melodieën blootlegt in onuitwisbare nummers van artiesten als Neil Young, Lowell George, Jimmy Cliff en Taylor. Weinig, zo niet geen, poprockzangers hebben ooit een aanpassingsvermogen getoond dat vergelijkbaar is met dat van de in Arizona geboren zangeres. Haar tijdgenoten zorgen ervoor dat ze de ideale omstandigheden heeft om zich in te bewegen.

Het begint allemaal met de wervelende, rustieke charme van Youngs "Love Is a Rose", een banjo-geplectrum dat de Top 5 van de Billboard Country Chart bereikte en de vocale controle, beheersing en soepelheid vertegenwoordigt die Ronstadt op het hele album demonstreert. Als verdere bevestiging van haar crossover-aantrekkingskracht en grenzeloze diversiteit, oogstte de B-kant – een pakkende, soulvolle, strum-and-jangle-versie van de Motown-hit "Heat Wave" – Meer aandacht en belandde in de Top 5 van de Hot 100-hitlijst. Versierd met orgelopzwepende tonen en beschouwend drama, diende Ronstadts memorabele versie van een andere Motown-klassieker, "Tracks of My Tears", als derde single en belandde opnieuw in de Top 5, ditmaal in de Adult Contemporary-hitlijst.

Los van succesvolle hits, is de tijdloosheid van Prisoner in Disguise te danken aan de diepere stukken en Ronstadts volledige inzet voor materiaal dat speciaal voor haar geschreven klinkt. Denk aan de zachte, maar toch vette en licht brutale passage in Little Feats "Roll Um Easy". Of aan de verloren versie van Taylors "Hey Mister, That's Me Up on the Jukebox", met zijn smachtende pedalsteelpassages en gedrongen, puntige pianonoten die Ronstadts direct vanuit het middenrif fraserende frasering met feilloze precisie omlijsten. En duik in haar verbluffende versie van Dolly Partons "I Will Always Love You", waarin Ronstadt haar volledige bereik benut, maar nooit overdrijft en eindigt met een overgang naar een hoger register dat tevens dient als voorbeeld voor alle country- en Americana-georiënteerde popzangeressen die volgen.

Die aangrijpende uitvoering, en een teder duet met Emmylou Harris op "The Sweetest Gift" – misschien wel het mooiste moment van het album – wijzen vooruit naar het toekomstige Trio-album dat ze eind jaren 80 met haar gevierde collega's zou opnemen. Ronstadts talent voor harmonie, melodie en contrasten spat er vanaf, evenals haar wonderbaarlijke mix van akoestische instrumentatie (met name de violen) en gospelachtige nuances.

Als zangeres met een unieke stem bereikt Ronstadt keer op keer "zoete harmonie in unisono" op Prisoner in Disguise, een plaat waarop ze op haar hoogtepunt is.